Cluster initiatives management

The cluster excellence and the ways of achieving it have become the main questions of scholars and practitioners in recent years. Despite the on-going debate there are still only a few studies that investigate cluster initiatives (CI) performance and management phenomena, identify the success factors underlying cluster initiatives management success and compare their influence. The objective of this study is to identify Critical Success Factors of cluster initiatives management. The proposed Analytic Hierarchy Process framework identifies the relative importance of different success factors to cluster initiative management and determines the key areas of activity and management focus. The AHP based interviews conducted among European cluster managers representing 19 cluster initiatives located in 10 countries allowed to identify the following Critical Success Factors: ‘Assuring sustainability of financing’, ‘Development of CI mission, vision, strategy and operational action plan’, ‘Integration building partnerships inside the CI, creation of interpersonal links, social networks, trust’ and ‘Development of cluster’s critical mass and management of partners’ complementarities and interdependencies’. Their joint importance for cluster initiative management success reached 40%, while the remaining 60% was distributed among 16 other factors

Mechanistic aspects of alloxan diabetogenic activity: a key role of keto-enol inversion of dialuric acid on ionization

The inversion of the keto-enol stability order of dialuric acid on ionization was calculated and verified experimentally. The radical cations in both forms were characterized. The spectrum of the keto form was observed upon direct ionization of dialuric acid under matrix conditions, whereas the enol form was formed upon a sequential electron-proton-proton attachment to alloxan under acidic aqueous condition. Facilitation of the one-electron oxidation of dialuric acid upon its enolization can result in a more effective formation of superoxide radical anion in the process of its auto-oxidation. This process is discussed in reference to the alloxan diabetogenic action. Both neutral keto and enol forms are energetically close, and under favorable conditions, the auto-oxidation of dialuric acid could involve participation of the enol form

Implantacja układu stymulującego metodą nakłucia żyły pachowej z umieszczeniem stymulatora pod mięśniem piersiowym większym. Wyniki własne u pierwszych 11 chorych

Wstęp: Praca ma na celu przedstawienie wstępnych wyników obserwacji osób, u których zastosowano nową technikę implantacji układu stymulującego, opisaną przez Shefera i wsp. Polega ona na wprowadzeniu elektrody do serca poprzez nakłucie żyły pachowej oraz schowaniu stymulatora pod mięsień piersiowy większy. Materiał i metody: Nową technikę implantacji zastosowano u 11 chorych. Z powodu powikłań po zastosowaniu techniki tradycyjnej lub w wyniku jej nieskuteczności do tej techniki zakwalifikowano 7 osób. U pozostałych 4 wybór podyktowany był względami kosmetycznymi. Czas obserwacji wahał się od 1 do 9 miesięcy (średnio 6,2). W tym czasie chorzy zostali poddani systematycznej kontroli układu stymulującego. Wyniki: Podczas obserwacji nie stwierdzono żadnych powikłań związanych z miejscem implantacji lub ograniczeń ruchowych związanych z wszczepionym układem. U 4 osób wystąpiły powikłania związane z elektrodą (blok wyjścia i dyslokacje). Sądzimy jednak, że rodzaj zastosowanej techniki operacyjnej nie jest związany z wystąpieniem tych powikłań. Wnioski: Wydaje się, że metoda opisana przez Shefera i wsp. może stanowić cenne uzupełnienie technik operacyjnych wykorzystywanych w stymulacji serca, a wstępne wyniki zachęcają do jej stosowania u wybranych chorych

Dyspersja odstępu QT: brak zależności od płci, wieku oraz obecności choroby niedokrwiennej serca

Wstęp: Dyspersja odstępu QT (QTd), tj. różnica pomiędzy najdłuższym a najkrótszym odstępem QT 12-odprowadzeniowego EKG, jest obecnie proponowana jako wskaźnik zagrożenia nagłym zgonem sercowym (SCD). Wiadomo, że SCD występuje znacznie częściej u mężczyzn, pacjentów z chorobą niedokrwienną serca (CHD) oraz u osób starszych. Cel pracy: Celem przeprowadzonych badań była pośrednia ocena wartości QTd jako wskaźnika prognostycznego SCD poprzez porównanie wartości QTd w zależności od płci, wieku oraz obecności CHD. Materiał i metody: Badaniami objęto łącznie 245 chorych oraz 44 zdrowych ochotników. W grupie A (245 chorych) oceniono zależność wartości QTd od wieku. Porównano QTd w grupach CHD (150 chorych) i N (97 osób bez strukturalnych chorób serca) oraz osobno u kobiet i mężczyzn obu grup. Obliczeń QTd dokonywano ręcznie ze standardowych 12-odprowadzeniowych EKG, zapisywanych przy przesuwie papieru 50 mm/s. Wyniki: Nie stwierdzono istotnych różnic wielkości QTd pomiędzy grupą CHD i grupą N (QTd odpowiednio 44 ± 18 ms i 46 ± 17 ms; p > 0,1), jak również pomiędzy kobietami i mężczyznami z grupy CHD (QTd odpowiednio 40 ± 15 ms i 45 ± 18 ms; p > 0,1) i grupy N (QTd odpowiednio 45 ± 16 ms i 46 ± 17; p > 0,1). Nie stwierdzono istnienia zależności pomiędzy QTd a wiekiem w grupie A. Wnioski: Brak istotnych różnic wielkości QTd pomiędzy grupami CHD i N, jak również pomiędzy płciami w obu badanych grupach, a także brak wzrostu wartości QTd z wiekiem zdaje się podawać w wątpliwość wartość QTd jako wskaźnika prognostycznego SCD

Dyspersja odstępu QT: brak zależności od płci, wieku oraz obecności choroby niedokrwiennej serca

Wstęp: Dyspersja odstępu QT (QTd), tj. różnica pomiędzy najdłuższym a najkrótszym odstępem QT 12-odprowadzeniowego EKG, jest obecnie proponowana jako wskaźnik zagrożenia nagłym zgonem sercowym (SCD). Wiadomo, że SCD występuje znacznie częściej u mężczyzn, pacjentów z chorobą niedokrwienną serca (CHD) oraz u osób starszych. Cel pracy: Celem przeprowadzonych badań była pośrednia ocena wartości QTd jako wskaźnika prognostycznego SCD poprzez porównanie wartości QTd w zależności od płci, wieku oraz obecności CHD. Materiał i metody: Badaniami objęto łącznie 245 chorych oraz 44 zdrowych ochotników. W grupie A (245 chorych) oceniono zależność wartości QTd od wieku. Porównano QTd w grupach CHD (150 chorych) i N (97 osób bez strukturalnych chorób serca) oraz osobno u kobiet i mężczyzn obu grup. Obliczeń QTd dokonywano ręcznie ze standardowych 12-odprowadzeniowych EKG, zapisywanych przy przesuwie papieru 50 mm/s. Wyniki: Nie stwierdzono istotnych różnic wielkości QTd pomiędzy grupą CHD i grupą N (QTd odpowiednio 44 ± 18 ms i 46 ± 17 ms; p > 0,1), jak również pomiędzy kobietami i mężczyznami z grupy CHD (QTd odpowiednio 40 ± 15 ms i 45 ± 18 ms; p > 0,1) i grupy N (QTd odpowiednio 45 ± 16 ms i 46 ± 17; p > 0,1). Nie stwierdzono istnienia zależności pomiędzy QTd a wiekiem w grupie A. Wnioski: Brak istotnych różnic wielkości QTd pomiędzy grupami CHD i N, jak również pomiędzy płciami w obu badanych grupach, a także brak wzrostu wartości QTd z wiekiem zdaje się podawać w wątpliwość wartość QTd jako wskaźnika prognostycznego SCD

Implantacja układu stymulującego metodą nakłucia żyły pachowej z umieszczeniem stymulatora pod mięśniem piersiowym większym. Wyniki własne u pierwszych 11 chorych

Wstęp: Praca ma na celu przedstawienie wstępnych wyników obserwacji osób, u których zastosowano nową technikę implantacji układu stymulującego, opisaną przez Shefera i wsp. Polega ona na wprowadzeniu elektrody do serca poprzez nakłucie żyły pachowej oraz schowaniu stymulatora pod mięsień piersiowy większy. Materiał i metody: Nową technikę implantacji zastosowano u 11 chorych. Z powodu powikłań po zastosowaniu techniki tradycyjnej lub w wyniku jej nieskuteczności do tej techniki zakwalifikowano 7 osób. U pozostałych 4 wybór podyktowany był względami kosmetycznymi. Czas obserwacji wahał się od 1 do 9 miesięcy (średnio 6,2). W tym czasie chorzy zostali poddani systematycznej kontroli układu stymulującego. Wyniki: Podczas obserwacji nie stwierdzono żadnych powikłań związanych z miejscem implantacji lub ograniczeń ruchowych związanych z wszczepionym układem. U 4 osób wystąpiły powikłania związane z elektrodą (blok wyjścia i dyslokacje). Sądzimy jednak, że rodzaj zastosowanej techniki operacyjnej nie jest związany z wystąpieniem tych powikłań. Wnioski: Wydaje się, że metoda opisana przez Shefera i wsp. może stanowić cenne uzupełnienie technik operacyjnych wykorzystywanych w stymulacji serca, a wstępne wyniki zachęcają do jej stosowania u wybranych chorych

Czy obniżenie odcinka ST w czasie częstoskurczu nadkomorowego wskazuje na niedokrwienie serca?

W pracy przedstawiono przypadek 57-letniego mężczyzny z utajonym zespołem WPW, u którego w czasie długotrwałego częstoskurczu nadkomorowego o częstości 194/min wystąpił typowy ból dławicowy z cechami niedokrwienia w EKG. W koronarografii stwierdzono prawidłowy obraz tętnic wieńcowych. Po wykonaniu ablacji dodatkowej drogi przewodzenia częstoskurcze i bóle dławicowe nie nawracały. Obecność znamiennych dla niedokrwienia zmian ST w czasie częstoskurczu nadkomorowego nie wiąże się z występowaniem przewlekłej choroby wieńcowej. (Folia Cardiol. 2005; 12: 71–76

Przygotowanie merytoryczne pacjentów kierowanych na zabieg koronarografii

Wstęp: Koronarografia jest kluczowym badaniem w diagnostyce choroby niedokrwiennej serca. Poprawa komfortu badania i skrócenie czasu hospitalizacji sprzyja jej większej dostępności oraz obniża koszty. Celem pracy było zbadanie przygotowania merytorycznego pacjentów do zabiegu koronarografii. Materiał i metody: Badaniem objęto 114 kolejnych pacjentów (30 kobiet i 84 mężczyzn w wieku 30&#8211;77 lat) skierowanych po raz pierwszy na badanie koronarograficzne. Ankietę przeprowadzono anonimowo, przed zabiegiem - w dniu przyjęcia do szpitala (ośrodek o referencyjności IIIB). Ankieta zawierała pytania dotyczące: celu, istoty, powikłań zabiegu oraz informacji uzyskanych od lekarza kierującego. Wyniki: 67% pacjentów istotę koronarografii tłumaczyli kardiolodzy, 6% - lekarze rodzinni, a 13% pacjentów w ogóle nie uzyskało odpowiednich informacji. Tylko 49% ankietowanych znało cel badania. Ankietowani pochodzący z miasta częściej oceniali swój stan wiedzy jako co najmniej wystarczający niż mieszkańcy wsi (odpowiednio 41% vs. 14%, p < 0,008) i częściej wiedzieli, której struktury serca dotyczy koronarografia (67% vs. 14%, p < 0,0001) i jakie powikłania powoduje zabieg (33% vs. 7%, p < 0,005). Ankietowani z wykształceniem podstawowym częściej twierdzili, że ich wiedza jest niewielka w porównaniu z badanymi z wykształceniem wyższym (83% vs. 47%, p < 0,0001), natomiast częściej nie znali celu badania w porównaniu z osobami z wykształceniem średnim (78% vs. 33%, p < 0,0002) i badanymi z wykształceniem wyższym (78% vs. 40%, p < 0,001). O powikłaniach nie wiedziało 100% z nich, 64% badanych z wykształceniem średnim i 53% osób z wykształceniem wyższym (p < 0,0001), a o strukturach serca, których dotyczy zabieg (istota zabiegu) nie wiedziało odpowiednio: 72% vs. 37% (p < 0,001) vs. 27% (p < 0,0002). Wnioski: Subiektywnie i obiektywnie poziom wiedzy merytorycznej pacjentów na temat koronarografii jest niski. Zależy on od poziomu wykształcenia i miejsca zamieszkania chorego. Dużemu odsetkowi pacjentów kierowanych na koronarografię lekarze nie tłumaczą istoty zabiegu, a jeżeli już wyjaśniają, robią to nieefektywnie. Wydaje się, że wiek ankietowanych nie wpływa istotnie na poziom wiedzy pacjentów. (Folia Cardiol. 2004; 11: 921-927

Czy obniżenie odcinka ST w czasie częstoskurczu nadkomorowego wskazuje na niedokrwienie serca?

W pracy przedstawiono przypadek 57-letniego mężczyzny z utajonym zespołem WPW, u którego w czasie długotrwałego częstoskurczu nadkomorowego o częstości 194/min wystąpił typowy ból dławicowy z cechami niedokrwienia w EKG. W koronarografii stwierdzono prawidłowy obraz tętnic wieńcowych. Po wykonaniu ablacji dodatkowej drogi przewodzenia częstoskurcze i bóle dławicowe nie nawracały. Obecność znamiennych dla niedokrwienia zmian ST w czasie częstoskurczu nadkomorowego nie wiąże się z występowaniem przewlekłej choroby wieńcowej. (Folia Cardiol. 2005; 12: 71&#8211;76

Przygotowanie merytoryczne pacjentów kierowanych na zabieg koronarografii

Wstęp: Koronarografia jest kluczowym badaniem w diagnostyce choroby niedokrwiennej serca. Poprawa komfortu badania i skrócenie czasu hospitalizacji sprzyja jej większej dostępności oraz obniża koszty. Celem pracy było zbadanie przygotowania merytorycznego pacjentów do zabiegu koronarografii. Materiał i metody: Badaniem objęto 114 kolejnych pacjentów (30 kobiet i 84 mężczyzn w wieku 30&#8211;77 lat) skierowanych po raz pierwszy na badanie koronarograficzne. Ankietę przeprowadzono anonimowo, przed zabiegiem - w dniu przyjęcia do szpitala (ośrodek o referencyjności IIIB). Ankieta zawierała pytania dotyczące: celu, istoty, powikłań zabiegu oraz informacji uzyskanych od lekarza kierującego. Wyniki: 67% pacjentów istotę koronarografii tłumaczyli kardiolodzy, 6% - lekarze rodzinni, a 13% pacjentów w ogóle nie uzyskało odpowiednich informacji. Tylko 49% ankietowanych znało cel badania. Ankietowani pochodzący z miasta częściej oceniali swój stan wiedzy jako co najmniej wystarczający niż mieszkańcy wsi (odpowiednio 41% vs. 14%, p < 0,008) i częściej wiedzieli, której struktury serca dotyczy koronarografia (67% vs. 14%, p < 0,0001) i jakie powikłania powoduje zabieg (33% vs. 7%, p < 0,005). Ankietowani z wykształceniem podstawowym częściej twierdzili, że ich wiedza jest niewielka w porównaniu z badanymi z wykształceniem wyższym (83% vs. 47%, p < 0,0001), natomiast częściej nie znali celu badania w porównaniu z osobami z wykształceniem średnim (78% vs. 33%, p < 0,0002) i badanymi z wykształceniem wyższym (78% vs. 40%, p < 0,001). O powikłaniach nie wiedziało 100% z nich, 64% badanych z wykształceniem średnim i 53% osób z wykształceniem wyższym (p < 0,0001), a o strukturach serca, których dotyczy zabieg (istota zabiegu) nie wiedziało odpowiednio: 72% vs. 37% (p < 0,001) vs. 27% (p < 0,0002). Wnioski: Subiektywnie i obiektywnie poziom wiedzy merytorycznej pacjentów na temat koronarografii jest niski. Zależy on od poziomu wykształcenia i miejsca zamieszkania chorego. Dużemu odsetkowi pacjentów kierowanych na koronarografię lekarze nie tłumaczą istoty zabiegu, a jeżeli już wyjaśniają, robią to nieefektywnie. Wydaje się, że wiek ankietowanych nie wpływa istotnie na poziom wiedzy pacjentów. (Folia Cardiol. 2004; 11: 921-927